inteligencjaemocjonalna123

 — Słuchaj Izo — wyrzekł do żony, która patrzyła nań w zdziwieniu — odbierz swoje pieniądze. Przywiozłem ci je. Ja... stary jestem... chory jestem — i... i kto  wie co się ze mną stać może?

 Ogarniało ją teraz omdlałe odrętwienie, niemoc zarazem fizyczna i moralna; całemi godzinami nie miała sił ni ochoty się poruszać. Z domu wcale nic wychodziła; czasem otwarłszy okno, głowę wystawiała na zimny powiew wichury, i znów ją cofała w mrok i wilgotny opar izby. Tu była cisza, spokój, nic jej nie wyrywało z kamiennej odrętwiałości, czuła się sharmonizowaną w swym stanie z temi mrocznemi ścianami przesiąkniętemi smutkiem i żałobą.

 W powietrzu zadrgały dźwięki rzucone silnym, metalicznym kontraltem, — wszyscy drgnęli. W tonach tych drżała namiętność dysząca żarem, buchały krzyki rozpaczy, modliły się słowicze ekstazy zachwytu i cichy bezdenny ból łkał rozwiewną, przenikającą lalą. Cała poezya pól i lasów budzących się w słońcu, wiosennych rojeń młodzieńczych, falą szeroką płynęła w jej pieśni; krwawe łuny zachodów i serc rozdartych zwątpieniem, okrzyki walk bojowych, i bezbrzeżnej melancholii księżycowe tęsknoty — lały się spienioną kaskadą tonów. Jakby utajona dusza wszechświata, wydzierała się z więzów kamiennej skorupy serc ludzkich, i wstrząsnąwszy się tryumfalną pieśnią przebudzenia napełniała przestwory.

 Glos jego dźwięknął szyderstwem, zadrżał rzewnością, żalem.