|
Jest to poniekąd rozpaczliwa obrona własnej miłości. obrona instynktowa, namiętna, ślepa, przed światem całym, przed sobą samą.
Z utratą szacunku, kobieta kochać przestaje.
U niego uwielbienie jest skutkiem uczuć gorętszych, u niej przyczyną.
Może dlatego, iż ona szuka w mężczyźnie iskry ducha, on — jej wcielenia.
|
||
 |
||
|
Który z panów zechce mi dopomódz? — pytała czasem Iza.
Zdzisław drgnął i występował naprzód. Tamten stał na uboczu zgnębiony, pokrzywdzony i palony zazdrością.
|
||
|
Dla niej, teraz istniała tylko sztuka.
Talent jej rósł i potężniał. Coś dziwnego drgało w falach tych tonów, które wyrzucała z piersi, kłębiły się żale tlała boleść, rozwierała się i marzyła nieskończoność. Czasem wybuchał żar namiętności tłumionej, gaszonej, która zrywa się nagle jak burza i życia żąda. Profesorowie miejscowi dziwili się porywom tego dziwnego, niesfornego talentu, i kiwali głowami.
— To do niczego niepodobne! mówili, ona wnosi do sztuki jakieś nowe, anarchistyczne elementy, — to niema żadnego systemu.
|
||
To właśnie! O! te usta zsiniałe, wyciągnięte, które już powietrza schwycić nie mogą... Te oczy zaszłe bielmem, co nic już nie widzą... ciało stoczone robactwem... Smierć jest ohydnem zjawiskiem w oceanie bytu! — brzmiał sąd Rakowicza tak imponujący, że panna Klorencya przechodziła na jego stronę, delikatnie modulując głosik i sznurując usta.
|
— ... Pod wpływem kłótni... Kiedy rodzina bardzo dokucza, lub też ukochany zdradzi!
Lękliwym, niespokojnym wzrokiem spoziera w stronę adjutanta, który z powagą ogryza nóżkę kurczęcia.
Rzęsy panny Florencyi trzepocą, jak strwożone, zachwytu i lęku pełne motyle.
— Och!" co leż znów mówi panna Ludwisia! straszne? ależ przeciwnie! to bajkowe! to wzniosłe... Kościół zapełniony kwiatami, światłem, ludzie się tłoczą, i obok plącze kobieta w czerni, dla której... Ileż poezyi! ja sama... chciałabym...
— Pani Florencya zapomina, że trupa samobójcy
|
||
|
|
||